Tarfazolin

Tarfazolin to lek zawierający substancję czynną cefazolinę, która jest antybiotykiem należącym do grupy cefalosporyn, będących antybiotykami podobnymi do penicyliny.

Lek Tarfazolin jest wskazany w leczeniu różnych zakażeń wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na cefazolinę. Poniżej wymienione są główne wskazania do stosowania:

• Zakażenia dróg oddechowych.
• Zakażenia dróg moczowych.
• Zakażenia skóry i tkanek miękkich.
• Zakażenia kości i stawów.
• Zakażenia dróg żółciowych.
• Posocznica.
• Zapalenie wsierdzia.

Tarfazolin może być również stosowany jako środek zapobiegawczy przed zakażeniami okołooperacyjnymi u pacjentów o zwiększonym ryzyku zakażenia, na przykład u pacjentów powyżej 70. roku życia, u których usunięto pęcherzyk żółciowy i występują dodatkowe czynniki ryzyka, takie jak ostrzeżenie zapalenie pęcherzyka żółciowego, żółtaczka zastoinowa, czy kamicą. Ponadto, może być stosowany u pacjentów po operacjach usunięcia przydatków, resekcji macicy czy cięcia cesarskiego, a także u pacjentów, u których zakażenie w miejscu operowanym byłoby szczególnie niebezpieczne, na przykład w kardiochirurgii, chirurgii kości i stawów, zwłaszcza przy wszczepianiu endoprotez.

W celu odpowiedniego i skutecznego zastosowania Tarfazolinu, zaleca się konsultację z lekarzem, aby ustalić odpowiednią dawkę i czas trwania leczenia zgodnie z diagnozą i indywidualnymi potrzebami pacjenta.

Tarfazolin jest wskazany w leczeniu ciężkich zakażeń wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na cefazolinę.

• Zakażenia dróg oddechowych
• Zakażenia dróg moczowych
• Zakażenia skóry i tkanek miękkich
• Zakażenia kości i stawów
• Zakażenia dróg żółciowych
• Posocznica
• Zapalenie wsierdzia
• W profilaktyce chirurgicznej:
  • w kardiochirurgii (m.in. operacje pomostowania tętnic wieńcowych, chirurgiczne leczenie wad zastawkowych serca, itp.);
  • w ortopedii (endoprotezoplastyka stawów biodrowych, leczenie złamań otwartych);
  • w chirurgii wątroby i dróg żółciowych (m.in. cholecystektomia, operacje na drogach żółciowych);
  • w chirurgii głowy i szyi (chirurgia twarzowo-szczękowa, laryngologia);
  • w operacjach ginekologicznych i położniczych (cesarskie cięcie, histerektomia i in.).

Należy brać pod uwagę oficjalne wytyczne, dotyczące odpowiedniego stosowania leków przeciwbakteryjnych.