Imuran

Lek Imuran to preparat, którego substancją czynną jest azatiopryna. Należy ona do grupy leków immunosupresyjnych, które zmniejszają siłę działania układu odpornościowego. Imuran może być stosowany w celu ułatwienia przyjęcia przeszczepionego organu, takiego jak nerka, serce lub wątroba, przez organizm. Ponadto, lek ten może być stosowany w leczeniu chorób autoimmunologicznych, w których układ odpornościowy reaguje przeciwko własnemu organizmowi. Choroby te obejmują między innymi: ciężkie reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty układowy, zapalenie skórno-mięśniowe, autoimmunologiczne przewlekłe aktywne zapalenie wątroby, pęcherzyca zwykła, guzkowe zapalenie tętnic, autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna oraz przewlekła samoistna plamica małopłytkowa oporna na leczenie. Imuran jest skutecznym lekiem, który pomaga w walce z tymi chorobami.

Azatiopryna jest stosowana jako antymetabolit o właściwościach immunosupresyjnych w monoterapii lub częściej w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi (zwykle kortykosteroidami) i innymi metodami leczenia wpływającymi na odpowiedź układu odpornościowego. Działanie lecznicze azatiopryny może ujawnić się dopiero po tygodniach lub miesiącach stosowania i może obejmować efekt oszczędzania steroidów, tym samym zmniejszając toksyczność związaną ze stosowaniem dużych dawek i długotrwałym podawaniem kortykosteroidów.

Azatiopryna, w skojarzeniu z kortykosteroidami i (lub) innymi produktami leczniczymi immunosupresyjnymi oraz metodami leczenia jest wskazana w celu wydłużenia czasu przeżycia przeszczepianych narządów, takich jak: nerki, serce i wątroba. Zmniejsza również zapotrzebowanie na kortykosteroidy u biorców przeszczepu nerki. 

Azatiopryna jest wskazana w leczeniu umiarkowanych do ciężkich zapalnych chorób jelit (ang. inflammatory bowel disease, IBD) (choroba Leśniowskiego-Crohna lub wrzodziejące zapalenie jelita grubego) u pacjentów, u których wymagane jest leczenie kortykosteroidami, u pacjentów, którzy nie tolerują leczenia kortykosteroidami lub u pacjentów, u których choroba jest oporna na leczenie z zastosowaniem innego standardowego leczenia podstawowego.  

Azatiopryna, w monoterapii lub częściej w skojarzeniu z kortykosteroidami i (lub) innymi produktami leczniczymi i metodami leczenia, była stosowana przynosząc korzyść kliniczną (która może obejmować zmniejszenie dawki lub przerwanie podawania kortykosteroidów) u części pacjentów z:

• ciężkim reumatoidalnym zapaleniem stawów,
• toczniem rumieniowatym układowym,
• zapaleniem skórno-mięśniowym i zapaleniem wielomięśniowym
• autoimmunologicznym przewlekłym aktywnym zapaleniem wątroby,
• pęcherzycą zwykłą,
• guzkowym zapaleniem tętnic,
• autoimmunologiczną niedokrwistością hemolityczną,
• przewlekłą oporną samoistną plamicą małopłytkową.