Staveran 120

Staveran to lek, który jest dostępny w postaci tabletek powlekanych o różnych dawkach - 40 mg, 80 mg lub 120 mg. Jego substancją czynną jest werapamil chlorowodorek, który działa jako selektywny antagonist wapnia, wpływając bezpośrednio na mięsień sercowy. Lek hamuje przechodzenie jonów wapnia przez błonę komórkową do komórek mięśnia sercowego i mięśni naczyń krwionośnych, co przyczynia się do jego działania przeciwnadciśnieniowego i przeciwarytmicznego. Działanie przeciwnadciśnieniowe leku polega na zmniejszeniu oporu obwodowego bez jednoczesnego zwiększenia częstości akcji serca. W przypadku prawidłowego ciśnienia tętniczego, lek nie wykazuje istotnego działania hipotensyjnego. Działanie przeciwarytmiczne, zwłaszcza w przypadku nadkomorowych zaburzeń rytmu serca, polega na zwalnianiu przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym. Dzięki temu możliwe jest przywrócenie rytmu zatokowego oraz normalizacja częstości skurczów komór, w zależności od rodzaju zaburzeń rytmu. Lek nie powoduje zmiany prawidłowej częstości pracy serca lub tylko nieznacznie ją zmniejsza. Staveran jest wskazany do stosowania u dorosłych, dzieci i młodzieży w zapobieganiu i leczeniu nadciśnienia tętniczego oraz choroby wieńcowej, w tym przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej, niestabilnej dławicy piersiowej (z narastającym bólem lub bólem w spoczynku), dławicy Prinzmetala oraz dławicy po zawale mięśnia sercowego bez niewydolności serca, gdy nie jest wskazane stosowanie leków ß-adrenolitycznych. Dzięki swojemu działaniu, Staveran może przyczynić się do poprawy jakości życia pacjentów z chorobami serca.

Staveran jest wskazany do stosowania u dorosłych, dzieci i młodzieży: 

• w leczeniu nadciśnienia tętniczego,
• w profilaktyce i leczeniu choroby wieńcowej, w tym:
  • przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej, 
  • niestabilnej dławicy piersiowej, 
  • dławicy Prinzmetala,
  • dławicy po zawale mięśnia sercowego bez niewydolności serca, gdy nie jest wskazane stosowanie leków β-adrenolitycznych,  
• w leczeniu zaburzeń rytmu serca, takich jak:
  • napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie lub trzepotanie przedsionków z szybkim przewodzeniem przedsionkowo-komorowym (z wyjątkiem zespołu Wolffa-Parkinsona-White’a [WPW] lub zespołu Lowna-Ganonga-Levine’a [LGL]).