Lęk separacyjny. Kiedy każda rozłąka z rodzicem jest końcem świata

Lęk separacyjny u dziecka - co to takiego?

Lęk separacyjny jest to silna obawa przed rozstaniem z najbliższą osobą. Jak zauważa psycholożka i psychoterapeutka Anna Roguska, w pewnym wieku wystąpienie tego objawu jest normą rozwojową (9-11 miesiąc).

W tym wieku dziecko boi się rozstania z rodzicem. Bardzo często przejawia się to płaczem, złością. Dziecko może zrobić się też bardziej wstydliwe i obawiać się pozostania z obcymi osobami.

Utrzymywanie się tej sytuacji powinno jednak wzbudzić niepokój rodziców – jeśli u dziecka w okolicach 5 roku życia nadal przejawia się lęk separacyjny - należy się przyjrzeć przyczynie problemu.

Nasza ekspertka podkreśla, że lęk separacyjny może pojawiać się u 5% dzieci. Częściej występuje u dziewcząt niż chłopców.

Jak spędzić z dzieckiem Wielkanoc? Psycholog podpowiada rodzicom

Adaptacja przedszkolna: zacznij przygotowania wcześniej. Wskazówki psychologa dziecięcego

Krztusiec. Szczególnie niebezpieczny u niemowląt

Drgawki gorączkowe u dziecka. Co robić? Zachować spokój

Kolka niemowlęca. Mały czy duży problem?

Myśli samobójcze. Kiedy doświadczamy niechęci do życia

Jak objawia się lęk separacyjny?

W zależności od wieku dziecka lęk separacyjny może objawiać się różnie. U młodszych dzieci jest to płacz, złość i rozdrażnienie. W przypadku starszych dzieci - pojawiają się próby zatrzymania przy sobie, za wszelką cenę bliskiej osoby. Występują objawy somatyczne takie jak bóle brzucha, głowy, biegunka.

Psycholożka Anna Roguska zauważa, że dla lęku separacyjnego charakterystycznych jest kilka problemów, takich jak:

• bezpodstawny lęk dotyczący rozstania z opiekunem,
• myśli dotyczących śmierci lub zachorowania na jakieś ciężkie schorzenie przez bliską osobę.

Lęk separacyjny - przyczyny

Przyczyn występowania lęku separacyjnego należy poszukiwać w 3 grupach czynników:

a)      psychologicznych:

• dzieci wysoko wrażliwe,
• dzieci nieradzące sobie z własnymi emocjami.

b)      biologicznych:

• występowanie w rodzinie depresji,
• występowanie w rodzinie różnego rodzaju lęków.

c)      środowiskowe:

• nadmierna troska,
• niedostateczna troska,
• choroba rodzica,
• utrata przez rodzica pracy,
• rozstanie małżonków,
• przemoc w domu wobec dziecka,
• udział w wypadku,
• prześladowanie ze strony rówieśników.

Pomoc psychologiczna

Setki lekarzy i specjalistów w jednym miejscu.

Sprawdź!

Lęk separacyjny - jak pomóc dziecku?

Jak rodzic może pomóc dziecku poradzić sobie z lękiem separacyjnym? Nasza ekspertka zauważa:

Bez pomocy terapeuty lub lekarza, możemy pomóc jedynie przy występowaniu lęku separacyjnego tzw. rozwojowego, który powinien zakończyć się w okolicach 3,4 roku życia. W tym trudnym okresie dla rodziny należy być blisko z dzieckiem, okazywać zrozumienie, akceptację i wsparcie.

Dziecko należy za każdym razem informować o swoim wyjściu. Warto też jeszcze przed wystąpieniem objawów wdrożyć poniższe zalecenia, aby ułatwić maluchowi przejście przez okres lęku separacyjnego:

• W pierwszym roku życia zacząć zostawiać dziecko pod opieką innego dorosłego.
• Jak najszybciej umożliwić dziecku kontakt z rówieśnikami.
• Zapewnić dziecku przyjemne doświadczenia kontaktu z innymi dorosłymi, bez obecności rodziców.
• Z nowym miejscem oswajać dziecko łagodnie.
• Zmiany w codzienności wprowadzać stopniowo.

Lęk separacyjny - kiedy do specjalisty?

Lęk separacyjny, który przedłuża się i nie zanika samoistnie powinien wzbudzić niepokój rodziców.

Warto wtedy udać się do psychologa dziecięcego w celu uzyskania diagnozy oraz informacji w jaki sposób postępować z dzieckiem - przekonuje psycholożka Anna Roguska.

Jak zauważa, doświadczenie lęku separacyjnego w dzieciństwie - może mieć skutki w dorosłym życiu.

Nie zdiagnozowany lęk separacyjny może objawiać się w dorosłym życiu zbyt silnym przywiązaniem do współmałżonka, partnera, dzieci. Może również współwystępować z innymi zaburzeniami lękowymi i zaburzeniami osobowości - puentuje nasza ekspertka.

Anna Roguska - Psycholog, psychoterapeuta. Jest absolwentką Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania na kierunku psychologia. Obecnie odbywa 4-letnie szkolenie psychoterapeutyczne w nurcie poznawczo-behawioralnym. Należy do Polskiego Towarzystwa Terapii Poznawczej i Behawioralnej. Doświadczenie zawodowe zdobywała podczas stażu klinicznego w poradni zdrowia psychicznego. Pracuje jako psycholog w poradni psychologiczno-pedagogicznej z dziećmi w wieku przedszkolnym.