Doloxib to lek zawierający substancję czynną o nazwie etorykoksyb. Należy on do grupy selektywnych inhibitorów cyklooksygenazy-2 (COX-2) i jest klasyfikowany jako niesteroidowy lek przeciwzapalny (NLPZ).
Doloxib stosuje się w celu złagodzenia dolegliwości bólowych i redukcji obrzęków (stanów zapalnych) w stawach i mięśniach u osób w wieku 16 lat i starszych, cierpiących na chorobę zwyrodnieniową stawów (ChZS), reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa oraz dnę moczanową.
Ponadto, Doloxib jest również stosowany do krótkotrwałego leczenia umiarkowanego bólu związanego ze stomatologicznymi zabiegami chirurgicznymi u pacjentów w wieku 16 lat i starszych.
Choroba zwyrodnieniowa stawów to schorzenie dotykające stawy, które powstaje w wyniku stopniowego rozkładu chrząstki wyściełającej zakończenia kości. Charakteryzuje się obrzękiem (stanem zapalnym), bólem, wrażliwością na dotyk, sztywnością i ograniczeniem sprawności.
Reumatoidalne zapalenie stawów jest przewlekłą chorobą zapalną stawów, która powoduje ból, sztywność, obrzęki i utratę zakresu ruchu w dotkniętych stawach. Ponadto, może wywoływać stany zapalne w innych częściach ciała.
Dna moczanowa to choroba, która manifestuje się nagłymi, nawracającymi atakami bardzo bolesnego zapalenia i zaczerwienienia stawów. Przyczyną tej choroby jest gromadzenie się złogów krystalicznych w stawach.
Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa jest zapalną chorobą, która dotyka kręgosłupa oraz duże stawy.
Doloxib jest wskazany do stosowania u dorosłych i młodzieży w wieku od 16 lat, w leczeniu objawowym choroby zwyrodnieniowej stawów (ChZS), reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS), zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa oraz leczeniu bólu i objawów stanu zapalnego stawów w ostrej fazie dny moczanowej.
Doloxib jest wskazany do stosowania u dorosłych i młodzieży w wieku od 16 lat, do krótkotrwałego leczenia bólu o nasileniu umiarkowanym związanego ze stomatologicznym zabiegiem chirurgicznym.
Decyzję o przepisaniu selektywnego inhibitora COX-2 należy podejmować na podstawie oceny indywidualnych zagrożeń mogących wystąpić u pacjenta.