Depresja dziecka

Proszę skonsultować się w tej sprawie z psychiatrą prowadzącym.

Neurochemiczne reakcje w mózgu wywołują reakcje na poziomie somatycznym, czyli odczuwania ciała: czujemy daną emocje. Nie skupiamy się nad tym. Odczuwamy emocje w ciele poprzez napięcie lub rozluźnienie mięśni, zmianę rytmu serca, zmiany pracy jelit czy temperatury ciała. Najbardziej widoczne są zmiany na twarzy, tzw. mimika twarzy.

To lekarz psychiatra stawia rozpoznanie - polecam kontakt z lekarzem, nawet bez kartki.

Psycholog może badać, może być nawet czegoś pewien, ale diagnozę nozologiczną stawia lekarz psychiatra.

Rozpoznanie z kodem ICD 10 postawia lekarz psychiatra.

diagnozę stawia lekarz psychiatra

Diagnozę stawia lekarz.

Dzień dobry, jak najbardziej. Sprawny psychoterapeuta pomoże Pani przeformułować cele, albo je dookreślić tak, żebyście mieli jakiś plan działania. Proszę się o to nie martwić tylko po prostu umówić się na wizytę. Powodzenia!

Wskazana współpraca z psychoterapeutą . Warto zadać sobie pytanie: Jaki jest cel zgłoszenia się na terapię i jakiej poprawy oczekuję?

Jeżeli ma Pani wątpliwości - warto ponownie umówić wizytę u lekarza, żeby wyjaśnić wszystko to, co Panią niepokoi i podjąć decyzję dotyczącą farmakoterapii.

Niedomówienia najlepiej wyjaśnić z lekarzem prowadzącym.

Jakiekolwiek deziformacje najlepiej wyjaśnić z lekarzem prowadzącym.

sprawę najlepiej wyjaśnić z lekarzem prowadzącym.

zalecany kontakt ze specjalistą prowadzącym

Proszę skonsultować się ze swoim lekarzem psychiatrą.

Zalecana stacjonarna wizyta lekarska. Podczas konsultacji, po przeprowadzonym badaniu, specjalista odpowie na wszystkie pytania oraz podejmie decyzję w sprawie dalszego sposobu postępowania.

Wskazana wizyta u lekarza w warunkach stacjonarnych (np. lekarz rodzinny, internista) - niezbędna jest ocena w badaniu fizykalnym, aby ukierunkować dalsze postępowanie.

Zgłoś się do psychologa bądź psychiatry, najlepiej z doświadczeniem w pracy z traumą i autoagresją. Możesz szukać pomocy w poradniach zdrowia psychicznego (NFZ) lub prywatnie – ważne, by nie zwlekać. Ta opuchlizna to nie tylko objaw fizyczny, to ślad psychiczny, który warto przepracować.

To, co Pani opisuje czyli nasilające się w okresie nastoletnim nastroje depresyjne oraz wiązanie palców frotkami aż do powstania trwałej opuchlizny to sygnały głębszego, długofalowego cierpienia psychicznego. Sam fakt, że zachowanie to przyniosło trwały skutek fizyczny, mówi o tym, jak intensywna była potrzeba emocjonalnego odreagowania czy zredukowania napięcia. Choć może w tamtym czasie była to forma radzenia sobie, dziś z perspektywy osoby dorosłej warto spojrzeć na to jako na wołanie o pomoc, które nie zostało wtedy dostrzeżone albo wystarczająco zaopiekowane. W takiej sytuacji najwłaściwszym miejscem, by sięgnąć po pomoc, będzie psycholog. Najlepiej, jeśli trafi Pani do terapeuty, który ma doświadczenie w pracy z osobami po samouszkodzeniach, z trudnościami w regulacji emocji oraz przewlekłym obniżeniem nastroju. Ważne, żeby czuć się z nim bezpiecznie i swobodnie. Istotne będzie także zbadanie, co takiego w Pani życiu emocjonalnym sprawiło, że wtedy uciekała się Pani do takich metod i jakie inne sposoby dziś mogą Panią wspierać w regulacji napięcia i emocji.
Warto także rozważyć konsultację z psychiatrą, szczególnie jeśli nadal doświadcza Pani objawów depresyjnych. Czasem włączenie farmakoterapii może być bardzo pomocne w przywróceniu wewnętrznej równowagi i ułatwieniu procesu psychoterapii. Jeśli nie wie Pani, od czego zacząć, warto rozpocząć od jednej konsultacji u psychologa. Nawet jeśli nie od razu rozpocznie Pani terapię, to już ten pierwszy kontakt może dać lepszy obraz sytuacji i kierunku dalszych działań.