Osobowość unikająca - czym jest, jak sobie radzić

Zaburzenia osobowości trudno jest leczyć. Często bowiem zaburzona osoba zupełnie nie zdaje sobie sprawy ze swojego stanu, a więc zupełnie nie widzi powodu, by się zmieniać. Osoby z osobowością unikającą bardzo unikają ludzi, nawiązywania relacji czy też bycia w centrum uwagi. To wszystko sprawia, że jeszcze trudniej im pomóc. Warto dowiedzieć się więcej na temat osobowości unikającej. Być może bliska Ci osoba cierpi na ten rodzaj zaburzenia. Być może też samodzielnie rozpoznasz symptomy, które towarzyszą Ci przez całe życie.

Czym jest osobowość unikająca?

Osobowość unikająca to jeden z typów zaburzeń osobowości. Charakteryzuje się unikaniem kontaktów z innymi ludźmi. Osoby z osobowością unikającą nie nawiązują relacji interpersonalnych, wycofują się z różnych relacji, bo boją się ośmieszenia, odrzucenia i krzywdy ze strony innych osób. Takie osoby czują się bardzo samotne i chciałyby zmienić ten stan rzeczy, ale nie są w stanie przezwyciężyć swoich lęków i problemów.

Ludzie z osobowością unikającą nie lubią też być w centrum uwagi, sama myśl o czymś takim może ich bardzo stresować. Takie osoby będą starały się ograniczyć kontakty międzyludzkie. Nadal czują potrzebę spotykania się z ludźmi, ale wychodzą z przekonania, że każde takie wyjście, każda relacja, może ich skrzywdzić, dlatego wolą tego uniknąć, poprzez unikanie wszystkich ludzi.

Czy szczoteczka soniczna dla dziecka to dobry wybór?

Najlepsze szczoteczki elektryczne dla dzieci – którą wybrać?

Najczęściej występujące choroby zakaźne wieku dziecięcego

Produkty odpowiednie dla cukrzyka. Co powinien jeść diabetyk?

Suplement ułatwiający odchudzanie

Najciekawsze kawowe zwyczaje na świecie - odkryj, jak pije się kawę w różnych krajach!

Osobowość unikająca – przyczyny rozwoju

Istnieje wiele przyczyn osobowości unikającej. Istnieją przesłanki, że może to być także kwestia genetyczna. Jeśli w danej rodzinie są przypadki osobowości unikającej, zaburzeń lękowych i innych problemów psychicznych, istnieje statystycznie większa szansa, że dziecko z takiej rodziny też będzie cierpieć na tego typu problemy.

W przypadku osobowości unikającej bardzo ważne jest też wychowanie. Jeśli dziecko wychowuje się w domu, w którym nie czuje się kochane i bezpieczne, może uznać, że wszelkie relacje międzyludzkie przynoszą tylko ból i rozczarowanie. Może to mieć miejsce w domach, w którym panuje kult zimnego chowu – takie dziecko nigdy nie jest chwalone czy przytulane. Nie czuje się kochane, czuje za to bijący od rodziców chłód i obojętność.

Rozwój osobowości unikającej może być też kwestią wychowania dziecka w atmosferze nadmiernego krytycyzmu. Jeśli dziecko nigdy nie czuje się wystarczająco dobre, jeśli czuje, że nie jest kochane bezwarunkowo, tylko jest kochane wtedy, gdy spełni oczekiwania rodziców, a te nie mają końca i nigdy nie są spełnione całkowicie, dziecko może rozwinąć wiele problemów – w tym właśnie może dojść do rozwoju osobowości unikającej. Więcej informacji na ten temat możesz znaleźć tutaj: https://psychoterapiacotam.pl/.

Osobowość unikająca – objawy

Ludzie z osobowością unikającą mogą uchodzić za nieśmiałe. Zaburzenie to nie jest jednak nieśmiałością, to coś o wiele głębszego i poważniejszego. Osoby dotknięte tym zaburzeniem usuwają się w cień. Nie nawiązują kontaktów z innymi ludźmi, a jeśli komuś uda się wejść z nimi w relacje, odsuwają się, uciekają i nie chcą jej dalej rozwijać. To sprawia, że wszystkie takie relacje rozpadają się.

Takie osoby bardzo często cierpią też na różne zaburzenia lękowe. Mogą doświadczać lęku społecznego, który jeszcze bardziej zamyka ich w domach i nie pozwala na interakcje z innymi ludźmi – nawet jeśli to takie proste – dla większości ludzi – czynności, jak na przykład rozmowa telefoniczna, zamówienie jedzenia czy rozmowa ze sprzedawcą w sklepie.

Bardzo często w parze z osobowością unikającą idzie bardzo niska samoocena. Osoba z osobowością unikającą jest przekonana, że nie jest warta miłości czy wsparcia ze strony innych ludzi. We wszystkich słowach i gestach innych osób doszukuje się drugiego dna – komplementy odbiera za przytyki, w próbach umówienia się na spotkanie dostrzega pułapkę i okazję do bycia wyśmianą czy zranioną.

Osobowość unikająca – co można zrobić?

Diagnoza wszystkich zaburzeń osobowości jest bardzo trudna, a osobowość unikająca nie jest tu żadnym wyjątkiem. W tym przypadku może być jeszcze trudniejsza, bo taka osoba będzie się izolować od ludzi – co może utrudnić zauważenie problemu przez otoczenie, zwłaszcza jeśli nie ma żadnych bliskich osób w swoim otoczeniu. Taka osoba też może bardzo bać się rozmowy z terapeutą, czy prostego poproszenia o pomoc.

Nie znaczy to jednak, że nic nie można zrobić. Najlepsze efekty przynosi psychoterapia poznawczo-behawioralna. Warto przemóc się lub namówić bliską osobę na podjęcie terapii. To właśnie podczas niej można zrozumieć własne wzorce zachowania i dojść do ich źródła. A to bardzo dobry i potrzebny wstęp do zmiany wzorców na te zdrowsze i po prostu lepsze. Terapia to długotrwały proces, ale jest w stanie pomóc podnieść komfort życia.