Fingolimod Richter

Lek Fingolimod Richter to preparat, którego substancją czynną jest fingolimod. Jest on stosowany w leczeniu ustępująco-nawracającej postaci stwardnienia rozsianego (SM), zarówno u dorosłych, jak i dzieci i młodzieży powyżej 10 roku życia. Lek ten jest szczególnie polecany dla pacjentów, którzy nie reagują na inne formy leczenia SM lub dla tych, u których choroba postępuje szybko i w ciężkiej formie. Należy jednak pamiętać, że Fingolimod Richter nie powoduje wyleczenia z SM, ale pomaga zmniejszyć liczbę rzutów i spowalnia postęp niesprawności spowodowanej przez chorobę. Stwardnienie rozsiane to przewlekła choroba ośrodkowego układu nerwowego, która charakteryzuje się niszczeniem osłonki nerwów (mieliny) w mózgu i rdzeniu kręgowym. Proces zapalny, zwany demielinizacją, uniemożliwia nerwom właściwe działanie, co objawia się powtarzającymi się rzutami objawów ze strony układu nerwowego. Objawy te są różne u każdego pacjenta, ale zwykle obejmują zaburzenia chodzenia, drętwienie, zaburzenia widzenia lub równowagi. Lek Fingolimod Richter działa na zasadzie ochrony OUN przed atakiem układu immunologicznego, zmniejszając zdolność niektórych krwinek białych (limfocytów) do swobodnego przemieszczania się. Dzięki temu lek pomaga zmniejszyć liczbę rzutów i spowalnia postęp choroby.

Fingolimod Richter jest wskazany do stosowania w monoterapii do modyfikacji przebiegu choroby w ustępująco-nawracającej postaci stwardnienia rozsianego o dużej aktywności w następujących grupach pacjentów dorosłych oraz dzieci i młodzieży w wieku 10 lat i starszych:

• Pacjenci z wysoką aktywnością choroby pomimo pełnego i właściwego cyklu leczenia co najmniej jednym produktem leczniczym modyfikującym jej przebieg.

lub

• Pacjenci z szybko rozwijającą się, ciężką, ustępująco-nawracającą postacią stwardnienia rozsianego, definiowaną jako 2 lub więcej rzutów powodujących niesprawność w ciągu jednego roku oraz 1 lub więcej zmian ulegających wzmocnieniu po podaniu gadolinu w obrazach MRI mózgu lub znaczące zwiększenie liczby zmian w obrazowaniu T2-zależnym w porównaniu z wcześniejszym, ostatnio wykonywanym badaniem MRI.