Ivadiax

Ivadiax, czyli iwabradyna, to lek stosowany w leczeniu chorób serca. Jest skuteczny w przypadku stabilnej dławicy piersiowej, która objawia się bólem w klatce piersiowej u dorosłych pacjentów, u których częstość akcji serca wynosi 70 lub więcej uderzeń na minutę. Ivadiax jest również stosowany u dorosłych z przewlekłą niewydolnością serca, u których częstość akcji serca wynosi 75 lub więcej uderzeń na minutę. Lek ten jest szczególnie polecany dla pacjentów, którzy nie tolerują lub nie mogą przyjmować leków beta-adrenolitycznych. Stabilna dławica piersiowa to choroba serca, która występuje, gdy mięsień sercowy nie otrzymuje wystarczającej ilości tlenu. Objawia się bólem lub dyskomfortem w klatce piersiowej i częściej występuje po wysiłku, w emocjach, w zimnym otoczeniu lub po posiłku. Przyśpieszenie pracy serca u osób z dławicą piersiową wywołuje ból w klatce piersiowej. Przewlekła niewydolność serca to choroba, która pojawia się, kiedy serce nie może przepompować wystarczającej ilości krwi do reszty organizmu. Najczęstsze objawy to duszność, znużenie, zmęczenie i obrzęk kostek. Ivadiax działa poprzez zmniejszenie częstości pracy serca o kilka uderzeń na minutę, co prowadzi do zmniejszenia zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen. Lek ten może być stosowany samodzielnie lub w skojarzeniu z beta-adrenolitykami, w zależności od potrzeb pacjenta.

Leczenie objawowe przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej. 
Iwabradyna jest wskazana w leczeniu objawowym przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej u dorosłych z chorobą niedokrwienną serca, z prawidłowym rytmem zatokowym oraz z częstością akcji serca ≥ 70 uderzeń na minutę. Iwabradyna jest wskazana: 

• u dorosłych z nietolerancją lub z przeciwwskazaniem do stosowania beta-adrenolityków;
• lub w skojarzeniu z beta-adrenolitykami u pacjentów niewystarczająco kontrolowanych za pomocą optymalnej dawki beta-adrenolityku.

Leczenie przewlekłej niewydolności serca. 
Iwabradyna jest wskazana w przewlekłej niewydolności serca II do IV stopnia według klasyfikacji NYHA, z zaburzeniami czynności skurczowej, u pacjentów z rytmem zatokowym, u których częstość akcji serca wynosi ≥ 75 uderzeń na minutę, w skojarzeniu z leczeniem standardowym, w tym z beta-adrenolitykiem lub gdy leczenie beta-adrenolitykiem jest przeciwwskazane albo nie jest tolerowane.