Czy istnieje sposób, w jaki można mnie pocieszyć? A może mam rację?

Raz mam dobre myśli, a co do psychoterapii, która mnie czeka w nadchodzącym roku, że to będzie wreszcie to, co mnie uratuje i to, czego naprawdę potrzebuję, a raz złe, że to ciężka praca, której ja nie podołam. Obecnie przeważają te złe... Mam zamiar obgadać mój brak wiary w wyleczenie z psycholożką w lutym (na następnej wizycie i na tej w styczniu jeszcze nie, bo mam inne rzeczy do obgadania), kartka, którą planuję jej przeczytać, ma następującą treść: „Nie wierzę w to, że uda mi się wyleczyć. Czuję, że nie dam sobie rady w psychoterapii z psychoterapeutką. Boję się, że spełnią się moje czarne scenariusze co do psychoterapii, mam do tego pesymistyczne podejście. Moja terapia będzie głównie w nurcie psychodynamicznym a w nim trzeba dużo samemu mówić, a ja przez pustkę w głowie w sytuacjach społecznych nie umiem dużo sama mówić. Czytałam, że psychoterapia to ciężka praca nad sobą pacjenta i boję się, że ja nie będę w stanie wykonać tej pracy i że jej nie podołam. Do tego moja terapia będzie na NFZ, przez co jest ograniczona liczba spotkań do 25, więc martwię się, że nie zdążę wszystkiego przepracować na niej".