Gaxenim

Gaxenim to lek, który zawiera substancję czynną fingolimod. Jest on stosowany w leczeniu rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego (SM), zarówno u dorosłych, jak i dzieci i młodzieży powyżej 10 roku życia. Lek ten jest szczególnie polecany dla pacjentów, którzy nie reagują na inne formy leczenia SM lub dla tych, którzy mają szybko postępującą, ciężką postać choroby. Należy jednak pamiętać, że Gaxenim nie powoduje wyleczenia z SM, ale pomaga zmniejszyć liczbę rzutów i spowalnia postęp niesprawności spowodowanej przez chorobę. Stwardnienie rozsiane (SM) to przewlekła choroba ośrodkowego układu nerwowego, która wpływa na mózg i rdzeń kręgowy. W SM proces zapalny niszczy osłonkę nerwów, co uniemożliwia im właściwe działanie. Charakterystyczne dla postaci rzutowo-remisyjnej SM są powtarzające się rzuty objawów ze strony układu nerwowego, które odzwierciedlają proces zapalny w obrębie OUN. Objawy te mogą obejmować zaburzenia chodzenia, drętwienie, zaburzenia widzenia lub równowagi. Choć objawy rzutów mogą całkowicie ustąpić, niektóre zaburzenia mogą pozostać. Gaxenim działa na organizm pacjenta, chroniąc OUN przed atakiem układu immunologicznego. Lek zmniejsza zdolność niektórych krwinek białych (limfocytów) do swobodnego przemieszczania się po organizmie pacjenta oraz powstrzymuje je przed przenikaniem do mózgu i rdzenia kręgowego. W ten sposób lek ogranicza uszkodzenie nerwów powodujące SM. Gaxenim osłabia także niektóre reakcje immunologiczne organizmu.

Produkt leczniczy Gaxenim jest wskazany do stosowania jako lek modyfikujący przebieg choroby w monoterapii wysoce aktywnej postaci rzutowo-remisyjnej stwardnienia rozsianego w następujących grupach pacjentów dorosłych oraz dzieci i młodzieży w wieku 10 lat i starszych:

• Pacjenci z wysoką aktywnością choroby pomimo pełnego i właściwego cyklu leczenia co najmniej jednym produktem leczniczym modyfikującym jej przebieg.

lub

• Pacjenci z szybko rozwijającą się, ciężką, rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego, definiowaną jako 2 lub więcej rzutów powodujących niesprawność w ciągu jednego roku oraz 1 lub więcej zmian ulegających wzmocnieniu po podaniu gadolinu w obrazach MRI mózgu lub znaczące zwiększenie liczby zmian T2-zależnych w porównaniu z wcześniejszym, ostatnio wykonywanym badaniem MRI.