Fingolimod Fresenius Kabi

Fingolimod Fresenius Kabi to lek zawierający substancję czynną fingolimod, który jest stosowany w leczeniu ustępująco-nawracającej postaci stwardnienia rozsianego (SM) u dorosłych pacjentów. Lek ten jest szczególnie polecany dla pacjentów, którzy nie odpowiedzieli na inne formy leczenia SM lub dla tych, którzy mają szybko postępującą, ciężką postać choroby. Fingolimod Fresenius Kabi nie jest w stanie wyleczyć SM, ale pomaga zmniejszyć liczbę nawrotów choroby oraz spowolnić postęp niesprawności spowodowanej przez SM. Stwardnienie rozsiane (SM) to przewlekła choroba ośrodkowego układu nerwowego (OUN), który składa się z mózgu i rdzenia kręgowego. W SM proces zapalny niszczy osłonkę nerwów, zwanej mieliną, co uniemożliwia im właściwe działanie. Zjawisko to nazywa się demielinizacją. Postać ustępująco-nawracająca SM charakteryzuje się powtarzającymi się nawrotami objawów ze strony układu nerwowego, które odzwierciedlają proces zapalny w obrębie OUN. Objawy te różnią się u pacjentów, ale zwykle obejmują zaburzenia chodzenia, drętwienie, zaburzenia widzenia lub równowagi. Nawroty choroby mogą całkowicie ustąpić, jednak niektóre zaburzenia mogą pozostać. Fingolimod Fresenius Kabi działa poprzez ochronę OUN przed atakiem układu immunologicznego, zmniejszając zdolność niektórych krwinek białych (limfocytów) do swobodnego przemieszczania się po organizmie pacjenta oraz powstrzymując je przed przenikaniem do mózgu i rdzenia kręgowego. Dzięki temu lek ten pomaga zmniejszyć liczbę nawrotów choroby oraz spowolnić postęp niesprawności spowodowanej przez SM.

Fingolimod Fresenius Kabi jest wskazany do stosowania w monoterapii do modyfikacji przebiegu choroby w ustępująco-nawracającej postaci stwardnienia rozsianego o dużej aktywności, w następujących grupach pacjentów dorosłych:

• pacjenci z wysoką aktywnością choroby pomimo pełnego i właściwego cyklu leczenia co najmniej jednym produktem leczniczym modyfikującym jej przebieg;

lub

• pacjenci z szybko rozwijającą się, ciężką, ustępująco-nawracającą postacią stwardnienia rozsianego, definiowaną jako 2 lub więcej rzutów powodujących niesprawność w ciągu jednego roku oraz 1 lub więcej zmian ulegających wzmocnieniu po podaniu gadolinu w obrazach MRI mózgu lub znaczące zwiększenie liczby zmian T2-zależnych w porównaniu z wcześniejszym, ostatnio wykonywanym badaniem MRI.