Fingolimod Aristo

Fingolimod Aristo to lek, którego substancją czynną jest fingolimod. Jest on stosowany w leczeniu ustępująco-nawracającej postaci stwardnienia rozsianego (SM), zarówno u dorosłych, jak i dzieci i młodzieży powyżej 10 roku życia. Lek ten jest szczególnie polecany dla pacjentów, którzy nie odpowiedzieli na inne formy leczenia SM lub dla tych, którzy mają szybko postępującą, ciężką postać choroby. Należy jednak pamiętać, że Fingolimod Aristo nie powoduje wyleczenia z SM, ale pomaga zmniejszyć liczbę rzutów i spowalnia postęp niesprawności spowodowanej przez chorobę. Stwardnienie rozsiane (SM) to przewlekła choroba ośrodkowego układu nerwowego, która charakteryzuje się procesem zapalnym niszczącym osłonkę nerwów (mielinę) w OUN. W przypadku postaci ustępująco-nawracającej SM, pacjenci doświadczają powtarzających się nawrotów objawów ze strony układu nerwowego, takich jak zaburzenia chodzenia, drętwienie, zaburzenia widzenia lub równowagi. Lek Fingolimod Aristo działa na zasadzie ochrony OUN przed atakiem układu immunologicznego, zmniejszając zdolność niektórych krwinek białych (limfocytów) do swobodnego przemieszczania się po organizmie pacjenta oraz powstrzymując je przed przenikaniem do mózgu i rdzenia kręgowego. Dzięki temu lek pomaga zmniejszyć liczbę rzutów i spowalnia postęp choroby.

Produkt leczniczy Fingolimod Aristo jest wskazany do stosowania w monoterapii do modyfikacji przebiegu choroby w ustępująco-nawracającej postaci stwardnienia rozsianego o dużej aktywności w następujących grupach pacjentów dorosłych oraz dzieci i młodzieży w wieku 10 lat i starszych:

• Pacjenci z wysoką aktywnością choroby, pomimo pełnego i właściwego cyklu leczenia co najmniej jednym produktem leczniczym modyfikującym jej przebieg.

lub

• Pacjenci z szybko rozwijającą się, ciężką, ustępująco-nawracającą postacią stwardnienia rozsianego, definiowaną jako 2 lub więcej rzutów powodujących niesprawność w ciągu jednego roku oraz 1 lub więcej zmian ulegających wzmocnieniu po podaniu gadolinu w obrazach MRI mózgu lub znaczące zwiększenie liczby zmian w obrazowaniu T2-zależnym w porównaniu z wcześniejszym, ostatnio wykonywanym badaniem MRI.