Wirus Marburg. Co to jest? Jak się przenosi? Dlaczego jest groźny?

Wirus Marburg z Rwandy do Niemiec

Aktualnie z rozprzestrzenianiem się wirusa Marburg walczą władze Rwandy, wprowadzając liczne obostrzenia. Obecnie odnotowano 8 przypadków śmiertelnych zakażenia wirusem Marburg, a stan 300 osób jest monitorowany.

Z kolei niemieckie media donoszą o dwóch przypadkach podejrzenia zarażeniem wirusem Marburg. Odizolowane zostały dwie osoby, które przyleciały z Rwandy do Frankurtu, a następnie podróżowały pociągiem do Hamburga. Jedna z nich (student medycyny, który pracował w szpitalu w Rwandzie) poinformowała telefonicznie lekarza o możliwości zarażenia.

Podróżni, 26-latek i jego dziewczyna trafili do szpitala. Służby zebrały dane kontaktowe od pozostałych 275 pasażerów pociągu. Nie podjęto decyzji o kwarantannie.

Jakie choroby zagrażają nam dziś najbardziej? Wyjaśnia epidemiolog

Wirus hMPV: co warto wiedzieć?

Gorączka Zachodniego Nilu w Polsce. Co to za choroba i jak się przed nią chronić?

Wirus Marburg. Sanepid ma zalecenia dla podróżnych

Zwolnienie lekarskie na ostre zapalenie węzłów chłonnych. Ból, gorączka i antybiotykoterapia

Zwolnienie lekarskie na infekcję gardła: jakie leczenie zaleca się w ostrych objawach?

Epidemia wirusa Marburg

Wirus Marburg został po raz pierwszy odkryty w 1967 roku w niemieckim mieście Marburg, od którego pochodzi jego nazwa. Epidemia miała miejsce, gdy kilku pracowników laboratoriów w Niemczech i Jugosławii (dzisiejsza Serbia) zachorowało po kontakcie z afrykańskimi małpami, sprowadzonymi do badań. W tamtym czasie wirus był praktycznie nieznany, a epidemia spowodowała śmierć 7 z 31 zarażonych osób, co przyczyniło się do wzmożonego zainteresowania badaczy.

Od czasu odkrycia wirusa, sporadyczne epidemie miały miejsce głównie w Afryce Środkowej i Wschodniej, w tym w Ugandzie, Demokratycznej Republice Konga (DRK), Angoli i Kenii. Najbardziej niszczycielska epidemia miała miejsce w Angoli w latach 2004-2005, gdzie zmarło ponad 90% z ponad 250 zakażonych osób. Epidemie są zazwyczaj ograniczone do małych grup ludności, ale ich gwałtowny przebieg i wysoka śmiertelność sprawiają, że stanowią poważne zagrożenie.

Objawy zakażenia wirusem Marburg

Zakażenie wirusem Marburg wywołuje gorączkę krwotoczną Marburg (ang. Marburg Virus Disease, MVD), która ma wiele wspólnych cech z gorączką krwotoczną Ebola. Okres inkubacji, czyli czas od momentu zakażenia do pojawienia się pierwszych objawów, wynosi zwykle od 2 do 21 dni.

Początkowe objawy mogą przypominać wiele innych chorób:

• Wysoka gorączka
• Silne bóle głowy
• Bóle mięśni
• Zmęczenie
• Nudności i wymioty
• Biegunka (często wodnista)

Po kilku dniach objawy mogą nasilić się i przybrać bardziej dramatyczny charakter, w tym:

• Krwotoki z nosa, dziąseł, jelit i innych otworów ciała
• Wysypka na skórze
• Wstrząs, niewydolność wielonarządowa
• Śmierć w wyniku intensywnych krwotoków wewnętrznych i uszkodzenia organów

Śmiertelność wirusa Marburg jest bardzo wysoka i wynosi średnio od 50 do 88%, w zależności od szczepu wirusa i jakości dostępnej opieki medycznej. Nie ma specyficznego leczenia ani zatwierdzonej szczepionki przeciwko wirusowi, co sprawia, że kluczowe w zwalczaniu choroby są wczesna diagnoza i izolacja zakażonych.

Jak dochodzi do zakażenia wirusem Marburg?

Naturalnym rezerwuarem wirusa Marburg są nietoperze owocożerne. Ludzie mogą zarazić się wirusem przez bezpośredni kontakt z zakażonymi nietoperzami, ale również przez kontakt z wydzielinami chorych ludzi lub zwierząt. Główne drogi zakażenia to:

• Bezpośredni kontakt z krwią, śliną, moczem lub innymi płynami ustrojowymi zakażonych osób
• Kontakt z powierzchniami i materiałami zanieczyszczonymi wydzielinami osób chorych, takimi jak pościel, ubrania czy sprzęt medyczny
• Zakażenie może także wystąpić w wyniku kontaktu z ciałami osób zmarłych na MVD, co sprawia, że pochówki stanowią duże ryzyko zakażenia w niektórych regionach.

Podobnie jak w przypadku Eboli, wirus Marburg nie przenosi się drogą kropelkową jak wirusy grypy, co oznacza, że ryzyko zakażenia przez powietrze jest znacznie mniejsze. Jednakże epidemie często pojawiają się w odizolowanych, słabo rozwiniętych regionach Afryki, gdzie systemy ochrony zdrowia nie są wystarczająco dobrze przygotowane na skuteczne reagowanie na wybuchy choroby.

Zapobieganie i leczenie

Obecnie nie ma specyficznego leczenia ani szczepionki przeciwko wirusowi Marburg, choć trwają intensywne badania w tym zakresie. Leczenie ogranicza się głównie do opieki wspomagającej, która obejmuje nawadnianie pacjentów, kontrolowanie objawów oraz leczenie wtórnych infekcji.

W zapobieganiu zakażeniom kluczowe jest izolacja chorych oraz środki ochrony osobistej, jak rękawice, maski, fartuchy i gogle w przypadku pracowników medycznych.