mgr Fizjoterapii Piotr Karaś-Iwasyk

Ze swej działki fizjoterapii i osteopatii. Zalecam wizyte u fizjo lub osteo celem sprawdzenia napięć mięsniowych w obrębie jamy brzusznej.

Klawiterapia to nieco egzotycznie brzmiąca metoda terapii, która powstała w Polsce – jej twórcą był Ferdynand Barbasiewicz. To technika uciskowa oparta na założeniu, że stymulacja określonych punktów na ciele (głównie wzdłuż nerwów i meridianów) może pobudzać układ nerwowy do autoregeneracji, samoleczenia i poprawy funkcjonowania narządów wewnętrznych.
Jak to działa?

W klawiterapii używa się specjalnych narzędzi – klawików – przypominających metalowe gwoździki, którymi uciska się określone miejsca na skórze. Ucisk nie powoduje przerwania ciągłości skóry (nie kłuje jak igła), ale może być dość intensywny – czasem wręcz bolesny. Celem jest pobudzenie zakończeń nerwowych, co ma:

poprawiać przepływ impulsów nerwowych,

redukować napięcia mięśniowe,

regulować pracę narządów wewnętrznych,

i – według niektórych źródeł – odblokowywać kanały energetyczne, co zbliża tę metodę do tradycyjnych systemów jak akupunktura czy refleksologia.

Co się tym leczy?

Zwolennicy klawiterapii deklarują jej skuteczność m.in. w:

bólach kręgosłupa,

migrenach,

problemach ze snem,

astmie,

stanach pourazowych,

zaburzeniach układu pokarmowego,

problemach neurologicznych, np. porażeniach nerwów.

No dobra, ale... działa to?

Tu wchodzimy na pole minowe. Klawiterapia:

nie ma mocnego poparcia w nauce opartej na EBM (Evidence-Based Medicine) – brakuje dobrze zaprojektowanych badań klinicznych z grupami kontrolnymi,

jest bardzo subiektywna w odczuciach pacjenta – niektórzy czują ogromną ulgę, inni mówią o braku efektów,

często łączy się ją z innymi metodami (fizjoterapia, masaż, medycyna manualna), co utrudnia ocenę jej skuteczności jako samodzielnej techniki.

Tradycja vs. nowoczesność

Klawiterapia wpisuje się w nurt terapii naturalnych i tradycyjnych, z naciskiem na neurologiczne i energetyczne podejście do ciała. Choć oficjalna medycyna traktuje ją z dystansem, niektórzy fizjoterapeuci, masażyści i terapeuci manualni wykorzystują ją jako dodatek do innych form leczenia – szczególnie w przypadkach opornych na standardowe terapie.